Kartal escort geceleri, gündüzünden çok farklıydı. Gün içinde çarşıdan yükselen kalabalık ve vapur sesleri gece yerini sessizliğe bırakırdı. Sokak lambalarının titrek ışığında, dar sokaklarda yalnız yürüyen genç bir kadın vardı: Melisa. Henüz yirmi bir yaşındaydı, ama yaşadığı sıkıntılar yüzünden yüzü ve bakışları çok daha olgun görünüyordu.
Melisa, yoksulluğun içine doğmuştu. Babasını küçük yaşta kaybetmiş, annesiyle birlikte ayakta kalmaya çalışmıştı. Annesi hasta düşünce evin yükü ona kalmış, okulu bırakmak zorunda kalmıştı. Önce tekstil atölyelerinde, sonra kafelerde çalışmış, ama aldığı para ne kiraya ne de annesinin ilaçlarına yetmişti. Zamanla çaresizlik onu istemediği yollara sürüklemişti.
Kartal’ın arka sokaklarında, tek gözlü küçük bir odada yaşıyordu. Duvarları rutubetliydi, yağmur yağdığında tavan damlıyordu. Yine de burası onun sığınağıydı. Çoğu gece yatağına uzandığında gözleri doluyor, “Hayat neden bana bu kadar zor?” diye düşünüyordu. Ama sabah uyandığında, pes etmeden yeniden ayağa kalkıyordu.
En çok huzur bulduğu yer, Kartal dolgun memeli escort sahiliydi. Sabahın erken saatlerinde martıların sesleriyle deniz kenarına iner, dalgaların kıyıya vuruşunu izlerdi. Karşıda parlayan Adalar, ona hep uzak bir hayali hatırlatırdı. Yanında taşıdığı küçük defterine umut dolu satırlar yazardı:
“Bir gün bu sokaklardan çıkacağım. Bir gün özgür olacağım.”
Melisa için en büyük zorluk, insanların bakışlarıydı. Onu sadece gördükleriyle yargılıyor, yaşadığı çaresizliği bilmiyorlardı. Küçümseyen sözler, acımasız tavırlar çoğu zaman onu kırıyordu. Oysa tek istediği şey, annesini iyileştirebilmek ve kendi ayakları üzerinde durabilmekti.
Bir akşamüstü yağmur çiseliyordu. Kartal çarşısından dönerken elinde küçük bir ekmek poşeti vardı. Saçları ıslanmış, montu su çekmişti. Sokak lambasının altında bir an durdu. Derin bir nefes aldı ve kendi kendine fısıldadı:
Bir yanıt yazın